De 12de man

De Twaalfde Man van White Star Lauwe

Op zondagnamiddag, wanneer het gras nog vochtig is van de ochtenddauw en de geur van pinten zich vermengt met die van afgereden gras, verzamelen ze zich langs de zijlijn van het terrein in Lauwe. Niet om multimiljonairs te zien voetballen op een strak gemaaid tapijt, maar om hun ploeg White Star Lauwe aan te moedigen.Ze zijn er altijd. Weer of geen weer.

De harde kern staat steevast aan de rechterkant van de tribune. Vaste waarden zoals Roger met zijn toeter, Monique met haar thermos vol soep, en Den Antoine die meer tegen de ref roept dan hij ademhaalt. Sommigen hebben nog gespeeld bij de club in de jaren ’70, anderen hebben gewoon hun hart verloren aan geel-zwart door een neef, een buur of een toevallige zondagnamiddag.

Supporteren voor White Star is niet zomaar juichen als er gescoord wordt. Het is mopperen bij een slechte pas, zingen als de wind het toelaat, en discussiëren over opstellingen alsof je bondscoach bent. Het is samen bibberen op koude betonnen banken, en samen dansen in de kantine na een nipte overwinning.

De kantine is trouwens een verhaal op zich. Een plek waar pils en pastis hand in hand gaan, waar er steevast wordt gediscussieerd over die ene gemiste kans in de 62ste minuut, en waar het frietvet nooit echt koud staat. Daar wordt geen Champions League gespeeld, maar vriendschap, generatie op generatie.

White Star Lauwe draait op passie. En die passie komt evenveel vanop het veld als van naast het veld. De supporters zijn de stille motor van de club – of luide motor, als de ref verkeerd fluit. Ze wassen truitjes, verkopen tombolabiljetten, organiseren spaghettiavonden en staan paraat als het hek moet hersteld worden.

Wie White Star Lauwe zegt, zegt familie. Geen bloedband nodig, enkel een geel zwart hart.

Dus de volgende keer dat je denkt dat voetbal alleen om miljoenen draait, kom dan op zondag naar Lauwe. En luister naar de stem van de supporters. Je hoort misschien geen stadiongalm, maar je voelt de ziel van het echte voetbal.